Տպել էջըՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԵՎ ԼԻԲԱՆԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՄԻՋԵՎ ԲԱՐԵԿԱՄՈՒԹՅԱՆ ԵՎ ՀԱՄԱԳՈՐԾԱԿՑՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍԻՆ 1997 ԹՎԱԿԱՆԻ ՀՈԿՏԵՄԲԵՐԻ 20-ԻՆ ԵՐԵՎԱՆՈՒՄ ՍՏՈՐԱԳՐՎԱԾ ՊԱՅՄԱՆԱԳՐՈՒՄ ԱՄՐԱԳՐՎԱԾ ՊԱՐՏԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ՝ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՍԱՀՄԱՆԱԴՐՈՒԹՅԱՆԸ ՀԱՄԱՊԱՏԱՍԽԱՆՈՒԹՅԱՆ ՀԱՐՑԸ ՈՐՈՇԵԼՈՒ ՎԵՐԱԲԵՐՅԱԼ ԳՈՐԾՈՎ
Քաղ. Երեւան, 9 հունիսի 1998 թ.
Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանը, նախագահությամբ՝ սահմանադրական դատարանի նախագահ Գ. Հարությունյանի, կազմով՝ սահմանադրական դատարանի նախագահի տեղակալ Վ. Հովհաննիսյանի, սահմանադրական դատարանի անդամներ Ա. Գյուլումյանի, Ֆ. Թոխյանի, Հ. Նազարյանի, Ռ. Պապայանի, Վ. Պողոսյանի, Վ. Սահակյանի,
մասնակցությամբ՝ Հայաստանի Հանրապետության Նախագահի պաշտոնական ներկայացուցիչ՝ Հայաստանի Հանրապետության արտաքին գործերի նախարարության իրավապայմանագրային բաժանմունքի տնօրեն Շ. Ավագյանի,
համաձայն Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 100 հոդվածի 2 կետի եւ 101 հոդվածի 1 կետի, «Սահմանադրական դատարանի մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքի 5 հոդվածի 2 կետի, 25 հոդվածի 1 կետի եւ 56 հոդվածի,
դռնբաց նիստում քննեց «Հայաստանի Հանրապետության եւ Լիբանանի Հանրապետության միջեւ բարեկամության եւ համագործակցության մասին 1997 թվականի հոկտեմբերի 20-ին Երեւանում ստորագրված պայմանագրում ամրագրված պարտավորությունների՝ Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությանը համապատասխանության հարցը որոշելու վերաբերյալ» գործը:
Գործի քննության առիթ է հանդիսացել Հայաստանի Հանրապետության Նախագահի դիմումը սահմանադրական դատարան։
Լսելով սույն գործով զեկուցող՝ Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանի անդամ Ա. Գյուլումյանի հաղորդումը, Հայաստանի Հանրապետության Նախագահի ներկայացուցիչ Շ. Ավագյանի բացատրությունները, հետազոտելով պայմանագիրը եւ գործում առկա մյուս փաստաթղթերը, Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանը ՊԱՐԶԵՑ.
Քննության առարկա պայմանագիրը կնքվել է երկու ժողովուրդների միջեւ բարեկամական հարաբերություններն ու բազմաբնույթ կապերն ամրապնդելու նպատակով: Հայաստանի Հանրապետությունը եւ Լիբանանի Հանրապետությունը պայմանավորվում են կանոնավոր խորհրդատվություններ անցկացնել երկկողմանի հարաբերությունների, տարածաշրջանային եւ միջազգային խնդիրների վերաբերյալ: Կողմերը, հավաստելով զանգվածային ոչնչացման զենքերի զինաթափման համաձայնագրերի վճռական դերը մերձավորարեւելյան տարածաշրջանի եւ միջազգային անվտանգության երաշխավորման գործում,
պարտավորվում են միջազգային ասպարեզում համաձայնեցված գործունեություն ծավալել զանգվածային ոչնչացման զենքի չտարածման ուղղությամբ:
Պայմանագրի համաձայն, Հայաստանի Հանրապետությունը եւ Լիբանանի Հանրապետությունը նպաստում են երկու երկրների օրենսդիր մարմինների միջեւ համագործակցության հաստատմանն ու փորձի փոխանակմանը, դատական ատյանների եւ հասարակական անվտանգությունն ապահովող մարմինների միջեւ համագործակցության զարգացմանը:
Կողմերը պարտավորվում են խրախուսել ապակենտրոնացված համագործակցությունը, անմիջական ներդրումները, համատեղ ծրագրերի իրականացումը, այդ թվում՝ մշակույթի ու տեղեկատվական ոլորտներում, տեխնիկական եւ գիտական փորձի փոխանակումը, աջակցել հյուպատոսական եւ առեւտրաարդյունաբերական հարաբերությունների զարգացմանը:
Ելնելով գործի քննության արդյունքներից եւ ղեկավարվելով Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 100 հոդվածի 2 կետով, 102 հոդվածի առաջին եւ երրորդ մասերով, «Սահմանադրական դատարանի մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքի 5 հոդվածի 2 կետով, 67 եւ 68 հոդվածներով, Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանը ՈՐՈՇԵՑ.
1.Հայաստանի Հանրապետության եւ Լիբանանի Հանրապետության միջեւ բարեկամության եւ համագործակցության մասին 1997 թվականի հոկտեմբերի 20-ին Երþանում ստորագրված պայմանագրում ամրագրված պարտավորությունները համապատասխանում են Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությանը։
2. Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 102 հոդվածի երկրորդ մասի համաձայն սույն որոշումը վերջնական է, վերանայման ենթակա չէ, ուժի մեջ է մտնում հրապարակման պահից:
ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՍԱՀՄԱՆԱԴՐԱԿԱՆ ԴԱՏԱՐԱՆԻ ՆԱԽԱԳԱՀ
Գ. ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ
9 հունիսի 1998 թվականի
ՍԴՈ - 106